Karty rozszerzeń

Karta rozszerzeń - to układ elektroniczny znajdujący się na płytce, który zwiększa możliwości komputera. Charakterystyczną cechą karty rozszerzeń jest rodzaj złącza, które pasuje do odpowiedniego gniazda rozszerzeń w komputerze. Odmianą kart rozszerzeń przeznaczoną do komputerów przenośnych są karty PC.

Rodzaje kart rozszerzeń:

a) Karta grafiki - to element komputera tworzący sygnał dla monitora. Często określana jest mianem akcelerator grafiki. Podstawowym zadaniem karty graficznej jest odpowiednie sterowanie monitorem oraz przechowywanie informacji o tym jak powinien wyglądać obraz na ekranie monitora. Pierwsze karty graficzne potrafiły jedynie wyświetlać znaki alfabetu łacińskiego ze zdefiniowanego w pamięci karty generatora znaków - tryb tekstowy. Kolejna generacja kart graficznych potrafiła już wyświetlać w odpowiednim kolorze poszczególne punkty (piksele) - tryb graficzny. Nowoczesne procesory graficzne udostępniają wiele funkcji ułatwiających i przyśpieszających pracę programów. Możliwe jest narysowanie odcinka, trójkąta, wieloboku, wypełnienie ich zadanym kolorem lub wzorem, tzw. akceleracja 2D. Większość kart na rynku posiada również wbudowane funkcje ułatwiające tworzenie obrazu przestrzeni trójwymiarowej, tzw. akceleracja 3D. Niektóre posiadają zaawansowane algorytmy potrafiące na przykład wybrać tylko widoczne na ekranie elementy z przestrzeni.

b) Karty dodatkowe:

Karta dźwiękowa - to karta pozwalająca nagrywać oraz odgrywać na komputerze dźwięki w formie plików muzycznych. Karty muzyczne umożliwiają także podłączenie do nich głośników, wzmacniacza, mikrofonu oraz urządzeń MIDI.
Obecnie w prawie każdym pececie znajduje się jakaś karta dźwiękowa. Najważniejszą jej częścią składową, jest przetwornik A/D-D/A (analog/digital-digital/analog), zmieniający sygnał analogowy w cyfrowy i odwrotnie, odpowiedzialny za nagrywanie i odtwarzanie plików WAV. Proces nagrywania nazywany jest samplingiem. Poziom (głośność) sygnału wejściowego, pochodzącego np. z mikrofonu lub wejścia LINE IN jest mierzony w określonych odstępach czasu, zaś wynik pomiaru zapisywany w pliku WAV. Znajduje się w nim również informacje o parametrach nagrania, mających wpływ na jakość dźwięku i zapotrzebowanie na wolne miejsce na dysku. Są to:

• - Rozdzielczość - określa, czy wartości pomiarowe zapisywane w pliku WAV mają zajmować 1 czy 2 bajty (8 czy 16 bitów). W jednym bajcie można zapisać wartości od 0 do 255, natomiast w dwóch bajtach wartości od 0 do 65535. Obecnie nawet najtańsze na rynku karty są już 16 bitowe.
• - Częstotliwość próbkowania - odstępy czasowe, w których dokonywany jest pomiar poziomu sygnału wejściowego. Częstotliwość próbkowania podawana jest w kilohercach (kHz), 1 kHz odpowiada 1000 pomiarów na sekundę. Najczęściej spotyka się karty próbkujące z częstotliwościami 8, 11, 22, 44,1, 48 kHz. Najwyższy ton, jaki można nagrać odpowiada połowie wartości częstotliwości próbkowania. W przypadku karty posiadającej częstotliwość 44,1 kHz będzie to ok. 22000Hz. Ucho ludzkie potrafi odbierać dźwięki o częstotliwości do ok. 17000 Hz.
  

Karta video - karta za pomocą której możliwa jest digitalizacja filmów wideo w celu poddania ich dalszej obróbce przy pomocy komputera.

Karta telewizyjna - umożliwia odbiór programów telewizji naziemnej, satelitarnej (również cyfrowej). Może służyć do przechwytywania sekwencji wideo, i prostej (liniowej) edycji wideo.
Głównym zadaniem karty telewizyjnej jest wzbogacenie komputera o możliwość oglądania programów telewizyjnych. Dzięki karcie będziemy mogli wyświetlić programy telewizyjne albo w okienku, albo na pełnym ekranie. To jednak nie wszystko. Oglądany program można nagrać na dysk twardy do pliku AVI, WMV lub MPEG.
Niestety, jakość obrazu telewizyjnego uzyskanego na ekranie komputera nadal odbiega od tego, co zobaczymy nawet na średniej klasy telewizorze. Obraz uzyskany dzięki komputerowym tunerom TV nie jest pozbawiony wad - widać na nim lekkie śnieżenie. Na szczęście z większej odległości nie jest ono widoczne i nie będzie przeszkadzało w oglądaniu telewizji.
Wraz z większością tunerów otrzymujemy również pilot zdalnego sterowania, który umożliwia pełną kontrolę nad funkcjami urządzenia, w tym zmianę kanału, regulację głośności czy nagrywanie oglądanego programu. Niektóre piloty umożliwiają także przejęcie kontroli nad kursorem myszy - dzięki temu będziemy mogli zdalnie sterować całym komputerem, a nie tylko jego funkcjami telewizyjnymi.
Najprostsze piloty komunikują się z odbiornikiem za pomocą promieni podczerwonych. Oznacza to, że odbiornik fal IR musimy umieścić w widocznym miejscu, najlepiej gdzieś w okolicy monitora. Natomiast do droższych tunerów dołączone są piloty radiowe, które nie muszą się znajdować "w polu widzenia" - można je schować np. pod biurkiem. Karty sieciowe - to urządzenie odpowiedzialne za wysyłanie i odbieranie danych w sieciach LAN. Każdy komputer, który ma korzystać z dobrodziejstw sieci, powinien być wyposażony w taką kartę. Każda karta jest przystosowana tylko do jednego typu sieci (np. Ethernet) i posiada niepowtarzalny numer, który identyfikuje zawierający ją komputer. Przydziela go międzynarodowa instytucja pod nazwą IEEE. Każdemu producentowi przypisuje ona odpowiedni kod i zakres liczbowy. Wytwórca interfejsu Ethernet tworzy niepowtarzalny adres o długości 48-bitów, zwany często adresem sprzętowym lub adresem fizycznym. Adres ten jest nazywany również adresem sterowania dostępem do medium - Media Access Control (MAC).

Karty sieciowe określane są mianem NIC (ang. Network Interface Card). Na samym początku istnienia sieci NIC była płytą wypełnioną układami scalonymi, połączonymi w taki sposób, by dostarczyć wymagane funkcje. Obecnie interfejs ten jest zazwyczaj umieszczony
w pojedynczej kości, zawierającej wszystkie wymagane funkcje, włączając w to protokół MAC. Kości interfejsów są tak zaprojektowane, by umożliwić pracę z pełną prędkością systemu. Jednak karta sieciowa jest tylko jednym z całej grupy elementów, które muszą współdziałać, aby umożliwić pracę usługom sieciowym. Na to, jak wiele ramek dany komputer może wysłać i odebrać w określonym czasie, mają wpływ różne elementy. Jest to między innymi szybkość, z jaką może odpowiedzieć na sygnał z układu interfejsu sieciowego twój system komputerowy oraz liczba dostępnych buforów do przechowywania ramek. Bardzo istotna jest również wydajność oprogramowania sterownika karty sieciowej. Zrozumienie tego jest bardzo ważne. Na przykład wszystkie kości interfejsów sieciowych mogą nadawać i odbierać ramki z pełną prędkością ramkową obsługiwanego sytemu medium. Jednak całkowita wydajność sytemu komputerowego, pamięć buforów oraz oprogramowanie współpracujące z kartą sieciową nie są określone w żadnym standardzie. Obecnie duża liczba komputerów ma nawet większą wydajność od tej wymaganej do odbierania i wysyłania stałego strumienia ramek z maksymalną prędkością ramkową systemu Ethernet 10 lub 100 Mbps.Wolniejsze komputery o mniejszej wydajności interfejsów sieci Ethernet i z niewystarczającymi buforami mogą nie pracować z pełną prędkości ramkową. Kiedy ramki nie są potwierdzane i odczytywane przez komputer, wówczas interfejs po prostu je odrzuca. Jest to dopuszczalne zachowanie, o ile dotyczy standardu, ponieważ nie próbowano zestandaryzować wydajności komputerów.

Karty modemowo – faksowe: Karty te mogą działać jako modem, który służy do przesyłania danych pomiędzy komputerami siecią telefoniczną lub jako telefax, który tym się różni od zwykłego faxu, że może generować i wysyłać informację do innych faxów w oparciu o zbiory tekstowe i graficzne przygotowane na komputerze, których nie trzeba osobno drukować. Fax taki przyjmuje również informacje wysyłane przez inne faxy i zapisuje w postaci graficznej na dysku bez potrzeby ich natychmiastowego drukowania.

Źródła:

http://www.sciaga-online.pl
http://pl.wikipedia.org
http://www.lipka.klub.chip.pl
http://www.i-slownik.pl
http://www.enter.pl
http://pl.wikipedia.org